New Wave of British Heavy Metal (Nowa fala brytyjskiego heavy metalu) – nurt w muzyce metalowej zapoczątkowany pod koniec lat 70. przez zespoły brytyjskie. Powstał przede wszystkim pod wpływem rozwijającej się wówczas w Londynie muzyki punk. Towarzyszył temu spadek zainteresowania zespołami typu Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath czy Rush. Po kilkunastu miesiącach gwałtownego rozwoju punk utracił masową popularność i zainteresowanie mediów, co pozwoliło na odrodzenie hard rocka i heavy metalu, właśnie przez NWOBHM. Termin został ukuty przez brytyjskiego dziennikarza muzycznego Geoffa Bartona, który użył sformułowania po raz pierwszy na łamach czasopisma Sounds 19 maja 1979, relacjonując imprezę muzyczną w klubie Music Machine znajdującym się w londyńskiej dzielnicy Camden.

Reprezentantami tego gatunku są m.in. Judas Priest, Iron Maiden, Motörhead, Tygers of Pan Tang, Def Leppard, Angel Witch, Diamond Head, Saxon. Choć nowa fala brytyjskiego metalu była odpowiedzią na punk rock, muzyka zespołów nurtu zawiera wiele elementów wspólnych z punkiem, np. szybkie tempo utworów, rzadko występujące w hard rocku przed eksplozją popularności punku.

NWOBHM zapoczątkował kształtowanie się nowych gatunków metalu, takich jak m.in. thrash metal, speed metal, black metal, death metal, power metal, funk metal, grindcore czy crossover.